Tom Mank, Sera Smolen & Friends (US) Neo-folk 't Schallemaaj Ossenisse (NL) (23-02-2020) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: 't Schallemaaj info band: Tom Mank © Rootsville 2020

Het Zeelandse polderdorp Ossenisse (bij Terneuzen) telt 300 zielen en de gepassioneerde Lenno Spaans is er daar een van. Nadat hij jarenlang in Griekenland leefde, opende hij het ondertussen voor een megalomaan jachthaven project ter ziele gegaan cultuurpodium het Perk dat sedert 2017 plaats heeft geruimd voor het charmante ’t Schallemaaj, café annex restaurant en concertzaal waar letterlijk alles muziek en literatuur uitademt.  

Terwijl de storm Ellen buiten voortraast is het binnen knus, warm en gezellig, mede dankzij het singer-songwriterskoppel Tom Mank & Sera Smolen. Tom Mank (autodidact zanger en songhwriter) en zijn eega Sera Smolen (Doctor of Cello) maken sinds 1992 samen wondermooie muziek en hebben ondertussen reeds een 7-tal CD’s op hun actief.

Tijdens deze tour door Nederland en Duitsland, met één halte in Ardooie promoten ze hun nieuwste worp “We Still Know How to Love” en vandaag dus in een lekker vol ’t Schallemaaj bij gastheer Lenno. Vanaf seconde één worden we gekatapulteerd naar een universum van een adembenemende schoonheid waarin frontman Tom Hanks de akoestische ritmegitaar beroerde en Sera Smolen de mooiste klanken uit haar geliefkoosde cello wist te toveren in het nieuwe “Baltimore the Blues”. Pianiste Kathy Ziegler speelde percussie op een suitcase, jawel. Tweede stem Janet Cotraccia bleek hemels tussen ad rem en fluweelzacht, ook in het driestemmige “Goint to New York”, hun homebase.

“Blue Train” was het relaas van een artiestentrein tussen Londen en la douce France anno 1920, bevolkt met rebellen, dichters en zigeuners en met de wonderlijke zinssnede “It’s hard to pay the rent from an artist fee, it’s all there is for a fool like me”. Het eveneens nieuwe “Bannockburn 1314” ging over een – gelukkig – fictieve veldslag “we don’t ask for war, we all ask for love” … uiterst sfeervol en aangrijpend. “Quet of the night” bleek dan weer gebaseerd op een nachtelijke zeewandeling, getoondichte observatie met die blended prachtige stemmen van Tom Mank (tussen Steely Dan en JJ Cale) en Janet Cotraccia. Die laatste mocht ook schitteren in “Calico Dress” (over een “signature” jurk). Nederlands uitgeroepen beste harmonicaspeler Gait Klein Kromhof mocht daarna als special guest ons exquise viertal  vervoegen in het broeierige “My Thunder and Lightning” over persoonlijke demonen (“no doctor can save me, only love can bring me around”. Het sterk naar het beste van JJ Cale neigende “Off Beat Rhyme” ging over gemis en verlangen met alweer prachtige harmonica- en cello-accenten.

Tweede set gaat stemmig van start met het driestemmige “Boat Song” en het mag er al iets frivoler aan toe gaan in het grappige “Harpers Ferry” (over gooien met asbakken). Prachtige interactie tussen gitaar en cello wederom in “Green Apple”. “Talk of the Town” gaat dan weer over twee mensen die hartstochtelijk verliefd worden bij een eerste ontmoeting met een al even heerlijke cello-intro. De cello primeert weer in “Unlock the Sky”, instrumentaal en titeltrack van de gelijknamige vorige CD. “Paris 1920” is een prachtige mijmering over het Europese interbellum. Pianiste Kathy Ziegler krijgt de schijnwerpers op haar gericht tijdens “Crooked Moon”, een alweer beklijvende contemplatieve compositie over de liefde met prachtige zang van Mrs Ziegler herself. We eindigen met een zowaar campy en dromerig 1966, vol nostalgie naar de pre-summer of love en meer zorgeloze tijden. Bis is er voor de cello in solospot en zo genoten we meer dan twee uur ademloos van uitgesponnen miniatuurmozaïekjes van songs en teder ambachtsschap. Thank you Tom & Sera en ’t Schallemaaj !